Neem nu liefde. Ze verschijnt in vele vormen, veelal zijn die vergankelijk. Zo kan iemand het ene moment helemaal verliefd worden op een prachtig gedicht, een bloem, een jurk. Maar ook als het om mensen gaat zie je dat die vergankelijkheid zich doorzet. Zo kan het zijn dat iemand het ene moment volledige betrokken is op één persoon en dat na een tijdje dat lijkt gevoel weg te ebben of overgaat naar een ander persoon. Soms is het net zoals je de ene jurk inruilt voor de andere. Die is dan nieuwer en lijkt op het eerste gezicht beter. Je ziet er dan ook mooier uit in je nieuwe pak en gelijk is ook alles mooier.
En dan dient het volgende zich aan, en dan daarop weer het volgende en nog eens het volgende en nog het volgende. Het gaat maar door het houdt niet op.
Net zoals je een gigantische stapel aan spullen verzamelt, verzamel je ook mensen. Alsof het plastic tassen betreft. Aanpakken, gebruiken en wegsmijten als je ze niet meer nodig hebt. Maar wat je doet is je eigen omgeving bezoedelen. Het laat onuitwisbare sporen. Het zegt wat over jouw natuur.
Er zijn er ook die dan die plastic tassen kost wat kost overal wegsteken. Een schijn van een schone natuur opwekken omdat ze niet als verzamelaar gezien willen worden. De stapels aan bijgehouden en wegstopte zaken herinnert hen dan van tijd tot tijd aan het verwoestende spoor dat ze achterlaten.
Ook ware liefde laat onuitwisbare sporen na in jouw natuur. Die sporen vormen mee het pad dat je wil lopen in je leven. Een enkel spoor laat een diepe indruk na. Zo diep dat ze ook het pad kunnen vervormen. Ze maken het moeilijker begaanbaar, soms effenen ze het uit, dan weer geven ze richting aan je levenspad. “The course of true love never did run smooth’, schreef Shakespeare.
Plastic tassen zijn slechts een omhulsel, een mooie verpakking die de inhoud een tijdje onzichtbaar houden. Ze zijn ook vaak bedrukt met reclame. Wie de liefde hanteert als een plastic tas denkt ook dat ze herbruikbaar is.
De verpakking van goed neergezette, goedkope liefdesliedjes, dezelfde grappen, dezelfde koosnaampjes… doorgegeven aan de volgende die nog geen enkel idee heeft van de inhoud ervan.
Zonder één woord, zonder ook maar enig schaamtegevoel trekt men een nieuwe tas over de inhoud. Soms zelfs een tas over een andere tas een als de eerste al wat sleet gaat vertonen. Maar wie goed kijkt, wie het lef heeft om te kijken, ziet meteen wat de werkelijke, natuurlijke inhoud is.
Ware liefde blijft. Voor altijd is ze er. Ze vertedert, vervormt, bezoedelt, vernielt. Ze is intens. Ze doet leven en verwoest. Ze is alles tegelijk.
Zo toont zich in hare ware aard, zonder één woord…
lampadedromy 